Powrót do

Zosia Spojda dodano: 13.05.2005 Nie lubię mówić o sobie... i niech tak zostanie... na razie.

Nasza ankieta: Poeta... dyrygent myśli. Tworzę bo... coś w tym jest. Najbardziej lubię... spać, czytać i tworzyć. Przyjaciele... wąskie grono trzech dooobrze wypróbowanych. Moje największe marzenie... miłośno żyć. Wiersze: Wierszyk mrroczny, Inglisz Połm, Przespać Śmierć, Ucałować płomień świecy, Wianuszek wspomnień, ...momentalnie.... Opowiadania: Ślady Ciepła, Szepcząca.

W objęciach ciemnej nocy
Zamyka się ból z dnia
Powoli, cicho kroczy
Sen... okrutny Śmierci Brat
I mrocznym swym dotykiem
Zabiera życia sens
Odchodzi cicho świtem
Gdy już usłyszy "Bierz!"
Nie otwierasz oczu jeszcze
Być może uda się
Zatrzymać nocne dreszcze
Zatrzymać życia sens....

So lightly
Like a lonely cry
You're living my heart...
It hurt's....
But I know,
You'll be back
And I'll say "no"
Right?
Or not..
It isn't important
I've lost my soul.

Jak umrzeć?
Bólu za bardzo
się boję...
Jak umrzeć?
Choroba zabiera
mi nadzieję...
Jak umrzeć?
Patrzeć nawet na
to nie chcę...
Jak Umrzeć?
............
Ja to bym chciała
Przespać śmierć,
Żeby nie móc
powiedzieć:
Żegnajcie

Tak ponętnie...
Tak do głębi...
Tak ogniście...
Pali się.

Pocałować,
W głąb przeniknąć
Świecy !!
Chcę...

Jeden moment,
Krótki poczuć
Jak wosk
Otula mnie.

Tak ponętnie,
Tak do głębi,
Tak ogniście

CHCĘ!!

Czerwona jarzębina
Jak kroplaste
Bólu krwi.

Zbożowe kłosy
Jak zdradliwe
Watahy przyjaciół.

Szumiejąca trawa
We wianuszku
Wspomnień.

I ten sznurzasty
Strumień, wiążący
Całość w wszystko.

Tak cicho w moich
Myślach,
Tak cicho...

Że ciszę tę
Zabić
Czymś chcę.

Słowo
Wydaje
Się zbyt
Wulgarne

Westchnienie
Nie niesie
Ze sobą
Nic.

Wspomnienie
Bólem znaczone
Boi się.

i Dalej
Cicho jest...

Tylko niepokój

Drąży...

Siedział w tekturowym pudełku i próbował wyjrzeć spod brudnej szmaty. Stary Człowiek nie pozwalał mu na to, mówił czule:

-Nie Kiciuś, zmarzniesz.

Czarny kotek lizał Człowieka po dobrej ręce. Czuł się bezpieczny. Wiedział że Ręka nie zrobi mu krzywdy. Dobrze im było razem. Kotek miał opiekę i poczucie przynależności a Człowiek Przyjaciela i mruczenie, małą namiastkę tego że ktoś do niego miłe słowo powie. Łączyło ich...wiele lub niewiele...obaj nie mieli domu, nie mieli swojego miejsca na ziemi które należałoby tylko do nich.

Stary Człowiek wędrował po świecie i szukał w ludziach gwiazdy...potem już tylko iskierki...potem śladu ciepła. Szukał już długo, całe życie prawie...ale nie znalazł. Jednym przystankiem w jego życiu był Kiciuś. Stary Człowiek nie szukał przyjaciół, nie chciał się przywiązywać. Kotek był taki...podobny do Niego, że Człowiek zabrał go ze sobą. Jego Droga była odtąd nieco inna, nie był sam. Życie weszło na inny tor, nabrało nastroju przyjaźni. Teraz szukali razem dalej.

Bali się zimna.

Ze wszystkich ludzi na świecie najbardziej bali się zimna. Razem było im ciepło, ale czasem mróz ciął tak boleśnie i głęboko że ból był nie do zniesienia.

I przyszła zima. Nie marzyli już o Gwieździe, ani Iskierce ani Śladach Ciepła...szli już zbyt długo żeby szukać dalej. Pewnego dnia Stary Człowiek wyjął Kiciusia z pudełka, przytulił do serca i razem zamarzli.

A w nich dwóch było więcej Ciepła niż we mnie.

Wiatr wiał bardzo delikatnie...jednak na tyle znacząco że myśli same się ku niemu kierowały. Podróżował we włosach...dotykał twarzy...patrzył na całą Jej postać.

Ciemny Las nie byłby może zbyt dobrym miejscem do marzeń...ale tutaj czuła że mysli nie bolą, nie układają się, nie biegną...płyną poprostui nie zabierają uwagi.

Zaśmiała się cicho...wiatr porywał każdy niemal dźwięk jaki z siebie wydawała i niósł tam gdzie jej myśli i melodie nie próbowały dotrzeć.

Słońce ledwie że przeświecało przez gęste korony drzew...było chłodno i lekko... pdające gdzieniegdzie jasne promyki przywodziły na myśl mozaiki świątynne...takie piekne że Pałac wydawać by się mógł marnym...Zresztą - pomyślała. - Jest marny w porównaniu z tym królestwem.

Rozciągnęła się na trawie.

Bogactwo zapachów było nie zmierzone...wszystkie zapachy razem i każdy z osobna tworzyły przyjemną harmonię...operę doznań. Bez żadnego fałszu, dysonansu...Idealny utwór - zanuciła cicho pod nosem.- Zapach życia - dodała. Rzeczywiście, zapachy wiosny w lesie były bardzo słodkie...przywodziły na myśl chęć zycia i odganiały troski.

Trawa była wręcz jedwabista, gęsta i gruba. Miękka. Taka, że przytulając do niej policzek myślało się o przyjemnej drzemce.

Rozległ się śpiew ptaka. Chciałoby się powiedzieć " nagle " jednak śpiew ten był cichy i melodyjny, taki naturalny że nie potrafiła sprecyzować i nazwać momentu w którym go usłyszała. Pieśń była pełna refleksji, i smutnej nuty...takiego smutku często szukała w ludziach. I najczęściej znajdywała go.

Nazywała go smutkiem życia. Żyjąc w Pałacu miała na ogół wszystkiego pod dostatkiem. Przechadzki do Ciemnego Lasy też miały swój urok. Jednak cały czas czaił się w niej głęboko ten "smutek życia". Nie była to melancholia...ani depresja...tylko takie jak gdyby ziarno.

Pierwiastek niepowodzenia.

Miała pewien szczególny dar...przyjmowała świat jako muzykę...a innych ludzi jako osobne opery które czasem brzmiąc razem z nią wprowadzały dysonanse.

Szczególne chwile kiedy zwracała się do swojego Dyrygenta nazywała "modlitwą". Była wtedy szczęśliwa. Czuła że ktoś słucha jej z najwyższą uwagą...rozumie jej pieśń i nie próbuje przerywać...zmieniać czy wprowadzać inne tony.

Muzyka Ciemnego Lasu była bardzo bogata. Bywały momenty kiedy zdawało jej się że las wchłaniał muzykę innych...koił i przekazywał dalej...bogatszą o coś rzadkiego. O spokój.

Słuchając pieśni ptaka rozmyślała o Pałacu...Zamku...Siedzibie...nie umiała nazwać go domem. Czuła że on Nim jest ale...nie chciała tego przyznać.

Ciemny Las był prawdziwy i za to go kochała. Nie miał w sobie SZTUCZNOŚCI...tchnął autentycznością. Miał pewne tajemnice ale dzięki temu zyskiwał smak...urok. Inne lasy pielęgnowane przez Ogrodników nie podobały się jej. Były przewidywalne i uregulowane. Bez magii.

Ciemny Las był miejscem które zwykli ludzie nazywaliby "odskocznią od rzeczywistości".


Szepcząca westchnęła cicho. Czasami czuła że zbyt częste przebywanie w lesie będzie bolesne w Powrotach.


Ale póki co słuchała symfonii.

Dźwięków.



I było....dobrze?