Powrót do

Joanna Białek dodano: 25.10.2004 Delikatny kwiat z ogrodu Lórien, jednakże o silnej osobowości. Kocha magiczne istoty, delikatne dźwięki, ruchome obrazy i czarne litery skłaniające do refleksji. Uwielbia uczyć się różnych dziwnych języków i tworzyć słowniki tematyczne. Lubi śpiewać, choć twierdzi, że tego nie potrafi. Nie wie czy umie pisać, bo co jednych zachwyca, innych odrzuca.

Nasza ankieta: Poeta... odczuwa radość w smutku i smutek w radości. Tworzę bo... tak mi podpowiada moja elfia natura. Najbardziej lubię... odkrywać nieznane. Przyjaciele... kilku, ale sprawdzonych. Moje największe marzenie... napisać powieść, w której każdy odnajdzie cząstkę siebie. Wiersze: Muzyka lekiem duszy, Śmierć, Ty i ja, Ukojenie, Z dniem 1 listopada, ***(Zasypana pocztą białego śniegu), Cisza, ***(Znów jestem nikim), Miłość wzgardzona, ***(wciąż szukam siebie), ***(Ja), ***(cicho, cicho), ***(Ja się nie godzę), Inside, Land of nowhere, Love of heart, Beyond the time, ***(where do we go from here)

Otaczam się muzyką jak mgiełką w wiosenny poranek,
Dotyka moich stóp jak rosa na zwilżonej deszczem trawie,
Koi moje zmysły jak odpoczynek wieczorową porą,
Znajduję się tam, gdzie mnie jej dźwięki zabiorą.

(29 lipiec 2002)

coś we mnie pękło
coś się złamało
zimny ból przeszedł delikatne ciało
sztylet przebił delikatne serce
sprawił, że nie zabije już więcej

zimny sztylet dotyka moich dłoni
przecina skórę
krew leje się po skroni
znów przebija delikatne serce
sprawia, że nie zabije już więcej

miłość umarła w czarnej godzinie
i z końcem świata wszystko przeminie

(2/3 sierpień 2002)

jak Feniks z popiołów
powstanę
by złotem mych skrzydeł
rozjaśnić nowy dzień

obudzę radość Ziemi
uleczę wszelki ból
zabiję strach
pokonam wszelkie zło

podam rękę potrzebującym
pomożesz mi dźwigać krzyż
uchronimy świat
światłem dla ociemniałych staniemy się

(13 wrzesień 2002)

skronie otarte porankiem dnia
to nowy dzień budzi się do życia
muska promieniem słońca twarz
rozpala gorący ogień w nas

światło dnia złagodzi ból
uleczy duszę złamana w pół
otrze łagodnie łzę z powieki
spokojnie zasnę w nim na wieki

(14 wrzesień 2002)

z dniem pierwszego listopada opadły wszystkie liście
deszcz płakał rzewnymi łzami zalewając wszystko rzęsiście
dusze płakały ku niebu wznosząc suknie białe
mocząc bose stopy w zimnych kałużach całe
ogrzewały zimne serca przy blasku zniczy gorących
zapatrywały się w ogień lampek jasno płonących
niestety, odeszły już na zawsze z tego świata
nie powrócą nań długo, przez niezliczone lata

(1 listopad 2002)

Zasypana pocztą białego śniegu
zesłaną dla mnie z nieba
układam się na puchu błękitu
składam skroń na delikatnej poduszce
czekając na dotyk niebieski
Twej aksamitnej dłoni

Otulona puchową kołdrą
czekam na jeden znak
maleńki szept
nadchodzący z daleka
niczym muśnięcie wiatru

Wirujące płatki śniegu
muskają moją skórę
unoszą wraz z sobą
leciutko kołysząc do snu

(14 grudzień 2002)

Moje dłonie splamione krwią
Winnam śmierci człowieka
...
Życie przez palce przecieka

...
...
Przerażenia w oczach blask
...

Cisza.

(18 styczeń 2003)

Znów jestem nikim
Upokorzona
Naga
Wśród tłumów
Wstydem
Spalona

Biała płachta
Ciała
Okryta
Zabita dusza
Cykuta wypita

(29 lipiec 2003)

zmięta kartka papieru
zabazgrana kilkoma słowami
skłamanych uczuć
rzucona w kąt podłogi
podniesiona ze wstrętem
jeszcze kilka chwil
nim wpadnie do kosza na śmieci
marnie skończyła
swój ciężki żywot
może kiedyś przerobią ją na makulaturę

(18 październik 2004)

wciąż szukam siebie
siostra samotność
nie opuszcza brzegów mojego jestestwa
odebrano mi jego cząstkę
ważyła tysiąckrotnie więcej
niż cała dusza

wciąż szukam siebie
wsłuchuję się w muzykę
resztek duszy
bębnów serca
szumu głowy
pisku uszu
charkotu niewydolnych płuc

wciąż szukam siebie
w czerni nocy
świetle dnia
czerwieni krwi
zieleni trawy
przejrzystości wody
żółci wątroby
ścisku żołądka
bieli proszku

wciąż szukam siebie
w ogromie tłumu
spojrzeniach ludzi
ich dotyku
słowach ust
mgle oddechu

wciąż nie znajduję siebie
jestem nie z tego świata
każdemu się tak wydaje

(1 listopad 2004)

Ja
Siedem Nieszczęść Głównych
Apokalipsa Istnienia
Wróg Własnej Podświadomości

Ja
Podmiot Liryczny
Własnego Wierszoklectwa
Nieudolna Próba Pisarczyka

Ja
Marność Nad Marnościami
Pył Ziarnisty
Żwir Kłujący Oczy

Ja
Depresja Depresji
Nicość Ogromu Wszechświata
Pustka Zawieszona Próżni

(30 listopad 2004)

cicho, cicho
niespokojny umysł drga
kto jest tym bogiem
kogo dziś za idola obierze świat
jaką będzie miał twarz

jakie wizje się ukażą
przed oczami mas
płonących
gorzejących
sczerniałych przeciętnością

zimno, zimno
chłodny wieje wiatr
wciąż w twarz
w tą samą twarz

głód emanuje
od wewnątrz
otwiera usta
a tam pustka

(14 grudzień 2004)

Ja się nie godzę
O ja niegodna
Gorzkiego splunięcia
Twych łaskawych ust

Już mnie nie oczernisz
Oczerniała krew
Twych gruboskórnych żył
Nie chluśnie w mą twarz

Już mnie nie zdobędziesz
Zdobyłam się na odwagę
By wyrwać z pola pamięci
Chwasty Twoich słów

I już mnie nie zmartwisz
Bom zmartwychwstała
Słodkie życie
Dopięło swego

(16 grudzień 2004)

I miss something
I cannot describe
I feel emptiness
Inside my heart

Inside my soul
I am hungry
I am tired
I am cold

Inside me
I am everything
I am nothing
I am no one, I am no...

(2001)

Lying alone in my bed
Thousand thoughts run across my head
My heart is dying of empty soul
My red blood covers the floor

Standing alone
Breathing the air
One step forward
And I’ll be there

In a land of sorrow
In a land of pain
Where everything is white
Where everything is plain

Where are no thoughts
No need to complain
No need to feel heavy
No need to restrain

For my dying will follow
‘Till the end of days
For my life feels shallow
And full of hays

(27th May 2002)

Between two lonely mountains
There is a heart of gold
Heart that never wants to be found
That never wants to be shown

But it doesn’t seek solitude
It seeks for magical world
Where love is forever sacred
And above all hold

From these two lonely mountains
It never wants to part
For it is bound to them
With its love of heart

(5th July 2002)

I could go here and there
I could go anywhere
I am beyond the time

I could do this or that
I could do anything
I am beyond the time

I could say a word or two
I could say many words
I am beyond the time

I could see you or me
I could see anybody
I am beyond the time

(no date – poem beyond the time)

where do we go from here
lost children
throwing out the day of light
hanging onto night of dark

whole world is ours
sky’s upon us
letting ourselves down
into the whirl of water

great whole nothing
blinding lightness
warming darkness
until we become
both black and white
turn grey

(1st November 2004)