Powrót do

Pupendo

(Pupendo, cz, 2003, 120 min.)

Reżyseria: Jan Hřebejk
Scenariusz: Petr Jarchovský
Zdjęcia: Jan Malír
Muzyka: Oskar Petr, W.A Mozart
Obsada: Boleslav Polívka, Eva Holubová, Jiří Pecha, Jaroslav Dušek, Vilma Cibulková, Lukáš Baborský, Vojta Svoboda, Nikola Pešková, Matej Nechvátal, Jan Drozda

Akcja filmu opartego na motywach opowiadań Petra Šabacha, rozgrywa się w latach 80. Opowiada o dwóch diametralnie różnych rodzinach: rzeźbiarza Máry i towarzysza Břečki, dyrektora szkoły podstawowej. Pierwsza z nich prześladowana jest przez reżim, druga wesoło płynie z głównym prądem. Obok rodziców w filmie pojawiają się dorastające dzieci, które mają własne zdanie na temat ich postaw. Włóczą się bez celu po przedmieściach, chodzą na wagary, a czas zabijają marzeniami o wspólnej ucieczce poza granice codzienności. Tytuł filmu Pupendo zainspirowany został dziecięcym rytuałem inicjacyjnym. Dla reżysera Jana Hřebejka i scenarzysty Petra Jarchovskiego pupendo stanowiło chleb powszedni życia szkolnego za komuny. Doświadczyli zarówno roli ofiary, jak i kata...
Film charakteryzuje gorzko-komiczna groteskowa przesada. Dzięki galerii najróżniejszych typów ludzkich Pupendo nawiązuje do teraźniejszości. Bo chociaż zmienia się kontekst czasowy, wewnętrzne postawy i dylematy, tak samo jak konflikty pokoleń, są wieczne. Podstawowym budulcem filmu są sytuacje, których poezja, prawdziwość i humor wynikają z doskonałej pracy z aktorem charakteryzującej wszystkie filmy Hřebejka. Rolę głuchoniemego Mateja reżyser powierzył rzeczywiście niesłyszącemu Lukašowi Baborskiemu.
Akcja "Pupendo" toczy się w czasach, które ja i Petr dobrze pamiętamy. Na początku lat 80. czuliśmy się tak samo jak nastoletni bohaterowie naszego filmu. Były to czasy ekstremalnie wstrętne, niesamowicie żenujące i pełne beznadziei. Żyło się z poczuciem, że komuna będzie trwała wiecznie... W odróżnieniu od Filmu "Pelíški", "Pupendo" nie jest nostalgiczne, jego temat obraca się wokół strachu, hipokryzji, godności ludzkiej i granic, do których można się posunąć. Oczywiście też wokół stosunków rodziców z dziećmi. (Jan Hřebejk, reżyser)